"Exciting Fantasea in Image Nation Land"

Lieve allemaal,

Aangezien wij hebben vernomen dat de temperaturen in Nederland flink zijn gedaald en de winterjassen en sjaals weer uit de kast gehaald kunnen worden, vinden we het hoog tijd voor een berichtje uit het zonnige en warme Australië.

Na een paar dagen heerlijk te hebben genoten van alles wat het gebied rondom Mission Beach te bieden heeft: o.a. een rustig strand, een lekker visrestaurant, een leuke hardlooproute en uren vol met zon, zijn we via de Bruce Highway onze tocht naar het zuiden vervolgd. De kust waar Mission Beach aan ligt, wordt ook wel de Cassowary Coast genoemd. Dat heeft een behoorlijk voor de hand liggende verklaring, namelijk de aanwezigheid van de Cassowary, een grote, vleugelloze vogel die Patrick al eens eerder had gespot in Daintree. Suzanne daarentegen had nog niet het genoegen om deze, bij vlagen gevaarlijke, verre neef van een struisvogel te ontmoeten. Tot vandaag. We waren bijna bij de snelweg en onze hoop was al bijna vervlogen, totdat daar opeens een zwart bolletje veren met een blauwe nek langs de weg stond. Jawel, daar stond een Cassowary op z'n dooie gemakje samen met z'n jongen te chillen langs de weg. Een erg bijzonder gezicht! Wij zijn vervolgens als ware toeristen een aantal honderd meter verder omgedraaid om het tafereeltje nogmaals uitgebreid te bekijken en te fotograferen. Fantastisch! Onze eindbestemming was Townsville, maar eerst hadden we nog genoten van een overheerlijke cappuccino langs de weg in Cardwell. Een niet bepaald noemenswaardig stadje dat als grote highlight een meterslange pier heeft. Deze konden wij natuurlijk niet laten liggen. Helaas sloeg het weer om toen wij op het uiterste puntje stonden te genieten van de toen al ruige zee. De wandeling was gelukkig niet helemaal voor noppes, want onder de pier zagen we af en toe een gigantische schildpad met z'n hoofdje boven wat te komen. Na wat kiekjes zijn we snel de camper ingesprongen op weg naar wat wij later 'The Wastelands' gingen noemen, daarover later meer. Na Cardwell ging de weg omhoog waarbij we uiteindelijk een uitkijkpunt bereikten. Nieuwsgierig als we waren, zijn we uitgestapt en tot onze verbazing lang daar beneden een enorm groot eiland vol begroeid met (sub)tropisch regenwoud. Dit eiland bleek Hitchinbrook Island te heten en is het grootste eiland met nationaal park van Australië. Fantastisch! De rit verliep jammer genoeg niet zonder horten en stoten. Naast de vrij matige staat van de weg (het is wat ons betreft een wonder dat dit een snelweg genoemd mag worden, als je het vergelijkt met de Nederlandse snelwegen), waaide het die dag ook nog een enorm hard, waardoor het rijden met de camper niet bepaald een prettige en ontspannen aangelegenheid was. De weg naar Townsville leidde ons door een dor en droog landschap, wat wij dus benoemde tot 'The Wastelands', daar er niet veel leven meer te vinden was. Het is een gebied waar de kleur rood de overhand heeft ten opzichte van groen en waar zelfs kangoeroes zijn snuit zelden laat zien. Een bijzonder contrast met het regenwoud waar wij zojuist vandaan kwamen. Her en der zagen we sporen van bosbranden. Toen we al bijna bij de plaats van bestemming aankwamen passeerden we zelfs een zojuist ontstane bosbrand. Iets dat voor de plaatselijke bevolking eerder regel dan uitzondering is, maar voor ons was het best spectaculair. Onze plaats van bestemming bleek uiteindelijk een bijzonder fraaie camping te midden van een industrieterrein gelegen in de schaduw van het plaatselijke vliegveld.

De volgende dag zijn we naar Magnetic Island gegaan. Magnetic Island is een eiland voor de kust van Townsville dat je vanaf het plaatselijke strand al kan zien liggen. De ferry met de naam FantaSea bracht ons in zo'n 40 minuten varen vanaf de haven van Townsville naar een van de vele baaien die Magnetic Island rijk is. Deze baai, omgetoverd tot haven, had veel mogelijkheden tot verhuur. Wij kozen voor het huren van een 'two-seats' scooter. Met Suzanne achterop, die haar armen om de middel van Patrick had geslagen, sjeesden we met Patrick achter het stuur over de enige weg die het eiland rijk is. Een heuvelige rit bracht ons van de haven naar Horseshoe Bay. Een fantastische rit naar een even fantastisch strand. De FantaSea bracht ons over de zee naar een ware fantasie. De avond stond in het teken van The Grand Final. Dit is de grote finale van het rugbyseizoen van Australië. Het toeval wou dat het plaatselijke rugbyteam, genaamd The North Qeensland Cowboys, het opnam tegen het grotere team uit Brisbane, genaamd The Brisbane Bronco's. Wij keken deze wedstrijd samen met Cowboy fans op de camping. Een ware belevenis om te zien hoe men op ging in de steeds spannender wordende wedstrijd. Uiteindelijke sleepten de beter spelende Cowboys er, tot vreugde van de vele campinggasten, letterlijk de laatste seconde een verlening uit, waarna de Australische legende Jonathan Thurston de winnende maakte voor de Cowboys. Jullie begrijpen: in Townsville bleef het die nacht nog lang onrustig..

De volgende dag stond een dagje Townsville op het programma. Na een kopje koffie te hebben gedronken bij The Coffee Club, de Starbucks van Australië, hebben we Townsville een beetje verkend. Het viel ons op dat het opvallend rustig was overal en dat er weinig winkels en horeca open waren, daar Townsville normaal gesproken een gezellige stad is. Aanvankelijk dachten we dat dit kwam omdat men nog flink z'n roes van de vorige avond aan het uitslapen was. Toen een grote supermarktketen ook nog gesloten bleek, vermoedden we dat er meer aan de hand was. Wat bleek, 5 oktober is de National Labour Day in Austalië. Dat verklaarde een hoop! Helaas heeft dat er wel voor gezorgd dat we Townsville niet van haar meest bruisende kant hebben kunnen zien.

De dag erna hebben we onze spullen weer ingepakt en zijn we verder naar het zuiden gereden. The Wastelands maakten plaats voor een savanne-achtig gebied onderweg, waarna het weer groener werd naarmate we dichter bij zee kwamen. We kwamen aan bij het Lloret da Mar van Queensland: Airlie Beach. Het krioelde er van de backpackers met vele nationaliteiten en ook de Nederlanders waren duidelijk vertegenwoordigd. Na een kort verkenningsrondje te hebben gemaakt door het badplaatsje hebben we onze camper geïnstalleerd op ons campingplekje dat niet veel meer was dan een aantal vierkante meters op grind.

Na ons eerste nachtje in Airlie Beach was het dan eindelijk zover: die dag zouden we voor drie dagen vertrekken naar de Whitsunday Islands. Een tour die we weken daarvoor in Cairns al hadden geboekt bij Greyhound. We hadden er zin in, maar vonden het ook spannend. Johan, Patrick's vader, zou zeggen: "Je hebt twee soorten spanning: spanning dat je iets eng vindt en spanning dat je er zin in hebt." Wij hadden een beetje van beide. Ik zou het wedstrijdspanning noemen. In het Engels: "It's very exciting." Hopelijk werd dit weer een FantaSea. Nadat we onze camper een onderkomen hadden gegeven voor de komende drie dagen die we weg zouden zijn, werden we om 13.45 uur verwacht voor de plaatselijke MacDonalds. Vanaf daar zouden we opgepikt worden door een bus die ons naar de haven zou brengen waar vanuit we met een catamaran zouden vertrekken. We waren niet de enigen die keurig op tijd klaar stonden bij de bushalte en we raakten dan ook al snel aan de praat met tourgenoten. Eenmaal op de boot bleek dat wij ook hier niet de enige Nederlanders waren. Na een tochtje van ongeveer een uur kwamen we aan bij ons "resort". Maar.. niets bleek minder waar. Hoewel we ons hier zeker opnieuw hebben gevonden, had dit niets te maken met wat je normaliter onder een resort zou verstaan. Een groot deel van het resort verkeerde in een vrij erbarmelijke staat. De oorzaak hiervoor is een cycloon die zeven jaar geleden korte metten had gemaakt met het daarvoor zeer waarschijnlijk fraaie resort. De huidige eigenaresse had het daarna opgekocht en poogt de vergane glorie enigszins terug te brengen. Het zwembad en de boulevard zien er ook wel oké uit, maar daar blijft het bij. Voor ons was dit nogal domper omdat de gozer van Greyhound die ons deze tour had aangesmeerd, en waar we dan ook flink wat Australische dollars voor hebben laten rollen, ons lekker gemaakt had met "hot showers and a good sleep". Zo bleek de douche bij gebrek aan een goede watervoorziening niet meer dan een mini koud straaltje, áls je geluk had. Niet bepaald een fantasy. Ondertussen hielp het weer met haar rukwinden en plaatselijk stortbuien ook niet bepaald mee. Desalniettemin hebben we ons goed vermaakt tussen de Whitsundays Islands. We hebben gezeild over een azuurblauwe zee, heerlijk gechillt op een van 's werelds mooiste stranden, het bountystrand genaamd Whiteheaven beach, en erg gezellige dagen gehad met de Nederlanders die ook mee waren. Daarnaast heeft Patrick tijdens het snorkelen kennis gemaakt met het kleurrijke koraalrif en haar bewoners. Iets wat voor hem geen piece of cake was, daar hij normaalgesproken niet bepaald staat te springen om in een metersdiepe zee tussen de vissen en ander zeebewoners te zwemmen. Toen we weer terug waren op het vaste land hebben wij dezelfde avond met de groep Nederlanders gegeten in een van de vele vreetschuren van Airlie Beach. Naar het schijnt was ook het rugbyseizoen van de amateurclubs afgelopen, wat vele rugbyteams de gelegenheid bood om in Airlie Beach zich compleet vol te gooien met verscheidene alcoholische versnaperingen. Zo ook in de vreetschuren waar wij ons bevonden. Jullie kunnen je voorstellen: wij zijn wel eens romantischer uiteten geweest. Maar we zijn wel weer een ervaring rijker.

Voor de volgende dag hadden wij een camping in de 'middle of nowhere' geboekt. De weg er naartoe was prachtig en bracht ons opnieuw door een soort savanne-gebied. Helaas werden we tijdens het afleggen van deze route ook geconfronteerd met de keiharde Australische realiteit. Om de zoveel meter lag er een dode kangoeroe langs de weg, al dan niet bebloed of opengereten door hongerige vogels. Een erg naar gezicht. We betitelde dit gebied dan ook als 'Kangaroo Death Road'. Het werd ons toen ook wel duidelijk waarom er zo veelvuldig gewaarschuwd wordt voor overstekende kangoeroes. Gelukkig kregen wij er geen onder auto en haalde we zonder kleerscheuren onze plaats van bestemming.

De volgende ochtend werden wij zelfs voor Australische doen bijzonder vroeg wakker (denk aan een uur of 5/half 6) door een geluid buiten de camper. Uit nieuwsgierigheid schoof Patrick het gordijntje naast hem open. Nietsvermoedend keek hij naar buiten naar wat de oorzaak zou kunnen zijn van datgeen dat hem, en inmiddels ook Suzanne, uit de slaap hield. Tot onze grote vreugde zagen wij op een paar meter afstand een net zo weinig vermoedende kangoeroe zijn ontbijt naar binnen te peuzelen. Onze eerste ervaring met een levende kangoeroe! Fantastisch! Moge er nog vele volgen. Nadat dit aandoenlijke wezen was weggesprongen, sprongen wij, inmiddels klaarwakker, ook maar uit bed om ons gebruikelijke ontbijt te maken. Het ontbijt bestaande uit Griekse yoghurt met verschillende soorten fruit, een lepeltje jam en een onbescheiden hoeveelheid muesli en een in 7 minuten gekookt ei, smaakte ook deze morgen bijzonder lekker. De Bruce Highway bracht ons deze dag naar de Capricorn Coast. Aan de, volgens Suzanne op Ibiza lijkende kust, hebben wij vervolgens niet voor de eerste en zeker ook niet voor de laatste keer een camping aan het strand opgezocht.

De volgende ochtend hebben we dan ook met plezier en flink wat zweetdruppeltjes niet voor de eerste en zeker ook niet voor de laatste keer een morningrun over het strand gedaan. Ons middagprogramma bestond uit bezoekjes aan de Capricorn Caves en het cowboystadje Rockhampton (ook wel Rocky genoemd in de volksmond). De Capricorn Caves worden gerund door een familie die deze grotten al vele jaren in bezit heeft. Zij kregen deze in hun bezit op een bijzonder fraaie wijze. Nadat de zoons van de eerste eigenaar na een achtervolging op een Bush Turkey pardoes tegen deze grot aanliepen, heeft hun vader een rechthoekig stuk land gekocht met daarin deze grotten aan een van de uiterste zijdes. In die tijd was het gebruikelijk dat een inspecteur een pas gekocht stuk land keurde, daar de staat er een handje van had zich de bruikbare grond toe te eigenen. Met deze wetenschap heeft de vader de inspecteur helemaal aan de andere zijde neergezet. Na driekwart van het land gekeurd te hebben vond de inspecteur het wel best en was de grond officieel van de vader. Zo doende kwamen de grotten niet in handen van de staat. Een leuk achtergrondverhaaltje dat ins ter oren kwam tijdens de tocht door deze fraaie grotten. Ook in Rockhampton bevindt zich fraai gesteente. Deze zijn door mensenhanden gevormd tot mooie Queenslander huizen in verschillende kleuren, vormen en maten. Dat was overigens ook alles dat The Beef Capital of Australia ons te bieden had. Geheel in stijl hebben wij dezelfde avond ons eigen Angus Beef, de Australische koe die in grote getale in het savanne-landschap rondom Rocky aan het grazen zijn, bereid. Een waar culinair hoogstandje!

Onze reis bracht ons de volgende dag via het industriegeweld van de havenstad Gladstone naar de rustiek van Agnes Water en Town of 1770. Die laatste is de plek waar Captain Cook in datzelfde jaar voor de tweede keer aan land ging en is gevestigd aan het begin van kleine landtong ten noorden van Agnes Water. Deze landtong, die wij de volgende dag ook nog even bewandeld hebben, kan worden gezien als een breekpunt in onze reis door Queensland. Ten noorden bevindt zich namelijk The Great Barrier Reef, waarvan haar laatste plukken koraalrif rond deze hoogte wel ongeveer ophielden, en de daarachter gelegen, veel rustigere stranden van North Queensland; en ten zuiden bevindt zich het domein van de surfer, de met woeste golven beladen stranden van South Queensland en de staten daaronder. Zo is Agnes Water, een rustig kuststadje van maar een paar straten, de allereerste plek die je vanuit het noorden tegenkomt waar je kan (leren) surfen. Hier heeft Patrick dan ook een van zijn dromen tot vervulling laten komen, maar daarover in het volgende blog meer. Een kleine Sneak Peak: het was wederom exciting, mast fantastisch.

Wat een fantastische avonturen beleven we hier. En we hebben al zoveel foto's gemaakt. Eigenlijk wil je van bijna alles wel foto's maken. Van de prachtige vergezichten over land en zee tot aan de meest vreemde vogels die Australië rijk is. Het is vaak niet eens vast te leggen op de camera. Een land dat tot de verbeelding spreekt. Een Image Nation Land!

X Jullie globetrottertjes